Paradoks STW LM: W dwóch punktach A i B znajdują się nadajniki radiowe. W połowie odległości pomiędzy A i B znajduje się odbiornik − punkt C. We wszystkich trzech punktach znajdują się też zsynchronizowane zegary (synchronizację robimy wcześniej). Punkty A, B, C nie poruszają się. AC, BC − długości odpowiednich odcinków. W tym samym momencie T1 (zsynchronizowane zegary) wysyłany jest sygnał radiowy z punktów A i B. Odbiornik w punkcie C odbiera sygnał z obu nadajników w tym samym momencie T2 (AC = BC). Vc − predkość światła. Vc = AC/(T2−T1) = BC/(T2−T1) V − Średnia względna prędkość sygnałów radiowych V = (AC + BC)/(T2−T1) = AC/(T2−T1) + BC/(T2−T1) = Vc + Vc = 2Vc Względna prędkość sygnałów radiowych jest dwa razy większa od prędkości światła. Gdzie tkwi błąd w rozumowaniu?

o nie: błąd tkwi w rozumowaniu i wnioskach wyciągniętych na podstawie obserwacji codziennego życia. Niestety jakiś albert udowodnił nam jakiś czas temu że w przypadku gdy rozmawiamy o prędkościach nawet kilka razy mniejszych niż prędkość światła − obowiązują trochę inne reguły. Konkretniej mówiąc chodzi mi o transformację lorentza. Dyktuje ona takie magie jak dylatacja czasu, skrócenia długości..... a jak czas i długość, to prędkości też muszą sie pierniczyć. i się pierniczą.

	c+c
zgodnie z transformacją lorentza prędkością wypadkową będzie v =		czyli c.
	c*c   1+   c2

o nie: nie ma co komplikować jakimiś sygnałami i odbiornikami, przypadek neo i smith lecący na siebie z prędkością światła też się paradoksuje. A jak chcesz realniej to świecąc latarką w strone słońca emitujesz fotony lecące z prędkością c w stronę innych fotonów lecących z prędkością c. No i wypadkowa nie jest 2c.

LM: Czy da się to jakoś zmierzyć, żeby wyszło że ta względna prędkość jest c, a nie 2c?

LM: Czy da się to jakoś zmierzyć, żeby wyszło że ta względna prędkość jest c, a nie 2c? Możecie zaproponować jakiś alternatywny układ doświadczalny?